امیر عباس - شهر مقدّس قم

مسئله نوزدهم دى، صرفاً یک حادثه تاریخىِ گذرا نیست. اهمیت این حادثه از آنجاست که بخشى از ملت ایران - که مردم عزیز قم بودند - حادثه‏اى را پیش از وقوع آن حس کردند. حس بیدارى و هوشیارى این مردم به کمک آنها آمد، تا یک جریان عظیمى را در کشور شروع کنند. قضیه‏ى اهانت به امام بزرگوار در یک روزنامه و به قلم یک مزدور دربار طاغوت، از نظر خیلى از مردم سطحى‏نگر و ظاهربین آن روز چندان اهمیتى نداشت؛ عمق این قضیه و بخش پنهانى این توطئه را احساس نمی‏کردند؛ درک نمی‏کردند. وقتى یک توطئه‏اى را انسان احساس نکند، طبعاً عکس‏العملى هم در مقابل آن نشان نمی‏دهد. مردم قم، جوانان قم، احساس کردند؛ درک کردند؛ اهمیت حادثه را فهمیدند. این مهمترین بخش از این حادثه‏اى است که در تاریخ انقلاب ما اتفاق افتاد. اگر شما قمى‏ها آن درکى را که آن روز پیدا کردید، پیدا نمی‏کردید، به خیابان‏ها نمى‏آمدید، دفاع نمی‏کردید، شهید نمی‏دادید و آن رسوایی بى‏نظیر را براى دستگاه طاغوت به وجود نمى‏آوردید، معلوم نبود جریان مبارزات به این شکلى که اتفاق افتاد، اتفاق بیفتد و ادامه پیدا کند. نقطه‏ى شروع خیلى مهم است. و نقطه‏ى شروع یک چیز تصادفى نیست، ناشى از فهم‏کردن و درک‏کردن یک حادثه‏اى است که بسیارى از ابعاد آن پوشیده است؛ از چشمها پنهان است. این هنر را حادثه‏ى نوزده‏ى دى قم داشت و نشان داد که این درک صحیح را از قضیه‏اى که پیش آمده بود، دارد؛ توطئه را می‏فهمد؛ می‏داند که پشت سر این مقاله‏اى که علیه امام (رضوان اللَّه تعالى علیه) در روزنامه درج شده است، چه چیزهایى باید اتفاق بیفتد و اتفاق مى‏افتد. چون توطئه را فهمید، وادار به عکس‏العمل شد.
(مقام معظم رهبری)